Biljarten met Parkinson
Sinds de diagnose van Parkinson in februari 2009, heb ik gezocht naar een uitlaatklep voor mijn sportieve aspiraties. Daarvoor deed ik aan hardlopen, mountainbiken, wielrennen en skiën. Het fietsgebeuren hield eigenlijk meteen al op, omdat ik niet goed op mijn armen kon steunen. Hardlopen heb ik nog volgehouden tot 2019, totdat ik een operatie aan mijn knie kreeg (verwijderen van slijmbeurs). Dat verliep niet geheel vlekkeloos, waardoor ik het hardlopen op redelijk hoog niveau ook niet meer kon volhouden. Ik liep namelijk (in mijn beste jaren) de 5 km in onder de 22 minuten. Skiën heb ik tot nu toe nog wel kunnen doen. Laatste keer was in 2019, toen kort daarna de uitbraak van Covid-19 plaatsvond. Maar ja, dat doe je maar een paar weken per jaar. Dus maar zoeken naar een andere hobby. Ik ging, voordat mijn vader overleed in 2014, elk jaar in de bouwvak, met hem naar een kroeg met biljarttafel. We speelde dan meestal wie eerste aan de 50 punten kwam, met als laatste een driebander. Daarbij werd er ook het nodige aan alcohol genuttigd, waardoor de terugweg langer duurde dan de heenweg.
Ik besloot in 2017 mijzelf aan te melden bij de achterburen (ouderencentrum d’n Aachterum). Ik moest dan lid van de KBO worden en kon dan voor een tientje per jaar zoveel als ik kon/wilde gaan biljarten. Keu en toebehoren gekocht, ik kon aan de gang. Dat beviel al meteen, dus ik had er weer een hobby bij. Natuurlijk in het begin veel te hard spelen, maar dat is al wat rustiger geworden. Na wat lessen van een oom, en een oud buurman, en ook nog van een collega, kon ik toch al aardig wat stoten en in oktober van dat jaar deed ik voor de eerste keer mee met het Landelijk Toernooi Biljarten voor Parkinsonpatiënten. Er was wel een probleem: hoe kom ik in Nieuwegein? Zelf houd ik het autorijden maar een half uurtje vol. Ik was dit aan mijn collega aan het vertellen (die ook biljart speelt) en die zei meteen: ”John, dat ga ik regelen”. “Ik zorg dat jij daar komt en er komt ook iemand jou weer ophalen”. Na eerst met de grote baas gesproken te hebben, heeft hij tot nu toe elk jaar gezorgd dat er een collega van de buitendienst klaar stond om mij weg te brengen en weer op te halen. Ik ben hun daarvoor nog steeds erg dankbaar. Dit jaar was er voor de eerste keer een driebandtoernooi aan toegevoegd. Cees liet dit weten en direct zei ik al volmondig: “ja, daar wil ik wel aan meedoen!!!”. Ik was al een beetje aan het driebanden, want het libre ligt mij niet zo. Ik vind het maar een gepiel op de vierkante centimeter. Ik maak liever gebruik van het hele biljart. Dit komt ook door de Parkinson, waardoor ik de kleine stootjes niet goed kan maken. Na een gedegen oefenperiode was het eindelijk zover: op naar Nieuwegein!!
Daar kregen we te horen dat er een deelnemer was uitgevallen en dus nog maar met z’n drieën waren. Maar om dan 3 keer tegen elkaar te spelen, werd voor ons toch wel teveel. Vooral omdat je ook 2 keer achter elkaar moest spelen. Dus speelden we het 3 bandtoernooi alleen in de voormiddag. En de winnaar mocht dan meedoen met de halve finale Libre. En omdat ik alle partijen gewonnen had, was ik de gelukkige. Uiteindelijk werd ik daar derde en kreeg een beker mee naar huis. Ik moest nog wel uitleggen waarom ik geen beker had voor het driebanden, en wel voor de derde plaats libre, maar dat mocht de pret niet drukken. Ik hoop dat er volgend jaar meer 3-band spelers mee doen, om zodoende er een groter toernooi van te kunnen maken. Ik wil bij deze iedereen bedanken, die dit mogelijk maakt voor mij, om dit elk jaar weer mee te mogen maken. Groeten,
John van Schaijk Houdoe!