Eindelijk was het weer zo ver. Na weken trainen met elkaar, op naar Nieuwegein. Vorig jaar won iemand van onze groep de eerste prijs. Dus ik had gezegd, dat we minstens met 1beker naar huis moesten gaan, anders moesten ze van mij terug lopen. Is uiteraard een goeie therapie, want voor Parkinson is bewegen belangrijk. Dus met goede en frisse moed verzamelden wij ons om 7:00 bij de dagbehandeling en vertrokken met onze vorige kampioen richting Nieuwegein. 5 Biljarters die Middelburg zouden verdedigen om de titel. En onze Rob was mee in gedachten. Helaas voor 2e kon hij niet mee i.v.m. gezondheidsklachten en achteruitgang. In de bus was koffie mee en lekkere koffiekoek.
En met veel kletsen ging de reis sneller als verwacht. Ook kwamen de ideeën op voor een kerstspel. Onze Albert zit boordevol ideeën. Zo heeft hij ook iedereen geholpen met trainen en opgegeven voor het toernooi.
Bij aankomst stond er koffie en gebak klaar en konden we even bijkomen van de lange reis en bij praten met de mede biljarters. Voor het eerst waren er ook deelnemers uit Goes dus daar moest uiteraard ook kennis mee gemaakt worden. Dit was alleen wat later op de dag.
Het was er erg warm, waar iedereen erg last van had. Onze Pieter had veel last van freezings en kwam maar niet vooruit. Dus biljarten ging niet zoals het moest. Iedereen had het warm en hadden niet hun dag. Helaas niemand die de finale had bereikt, maar dat mag de pret niet drukken. We hebben met iedereen een hele gezellig dag gehad. Het was net of we even konden vergeten dat Parkinson aanwezig was. Even met elkaar gezellig biljarten en ’s avonds gezellig nog een hapje eten.
Onze complimenten naar de organisatoren en de plek waar we terecht konden. De eigenaar geeft je echt een warm welkom en zo hebben we dat ervaren. De service was helemaal top door de werknemers. Niet alleen voor degene met Parkinson, maar ook de begeleiding/familie/vrienden werden goed verzorgd.
Helaas geen beker mee naar huis, maar wel met een goed gevoel dat we weer konden nagenieten van deze ervaring. We waren moe en het was ook veel rustiger in de bus als op de heen weg. De dag erna kregen we een afmelding van onze Albert, hij was toch te moe om te komen.
Maar dat snapte ik wel, want hij liep nog maar bij Gorkum. Ik had gezegd, geen beker is naar huis lopen. (Hij lag gewoon nog thuis op bed hoor)
Hopelijk weer tot volgend jaar,
Groetjes van de biljarters Piet Vermeulen, Piet van der Heijden, Hans Smit, Albert Menheere, Chris Budding.

Tonnie de Wijze onze chauffeur, Geleyn de Putter en Marjan de Schipper werknemers Parkinson dagbehandeling Middelburg.

Biljarten met Parkinson
Sinds de diagnose van Parkinson in februari 2009, heb ik gezocht naar een uitlaatklep voor mijn sportieve aspiraties. Daarvoor deed ik aan hardlopen, mountainbiken, wielrennen en skiën. Het fietsgebeuren hield eigenlijk meteen al op, omdat ik niet goed op mijn armen kon steunen. Hardlopen heb ik nog volgehouden tot 2019, totdat ik een operatie aan mijn knie kreeg (verwijderen van slijmbeurs). Dat verliep niet geheel vlekkeloos, waardoor ik het hardlopen op redelijk hoog niveau ook niet meer kon volhouden. Ik liep namelijk (in mijn beste jaren) de 5 km in onder de 22 minuten. Skiën heb ik tot nu toe nog wel kunnen doen. Laatste keer was in 2019, toen kort daarna de uitbraak van Covid-19 plaatsvond. Maar ja, dat doe je maar een paar weken per jaar. Dus maar zoeken naar een andere hobby. Ik ging, voordat mijn vader overleed in 2014, elk jaar in de bouwvak, met hem naar een kroeg met biljarttafel. We speelde dan meestal wie eerste aan de 50 punten kwam, met als laatste een driebander. Daarbij werd er ook het nodige aan alcohol genuttigd, waardoor de terugweg langer duurde dan de heenweg.

Ik besloot in 2017 mijzelf aan te melden bij de achterburen (ouderencentrum d’n Aachterum). Ik moest dan lid van de KBO worden en kon dan voor een tientje per jaar zoveel als ik kon/wilde gaan biljarten. Keu en toebehoren gekocht, ik kon aan de gang. Dat beviel al meteen, dus ik had er weer een hobby bij. Natuurlijk in het begin veel te hard spelen, maar dat is al wat rustiger geworden. Na wat lessen van een oom, en een oud buurman, en ook nog van een collega, kon ik toch al aardig wat stoten en in oktober van dat jaar deed ik voor de eerste keer mee met het Landelijk Toernooi Biljarten voor Parkinsonpatiënten. Er was wel een probleem: hoe kom ik in Nieuwegein? Zelf houd ik het autorijden maar een half uurtje vol. Ik was dit aan mijn collega aan het vertellen (die ook biljart speelt) en die zei meteen: ”John, dat ga ik regelen”. “Ik zorg dat jij daar komt en er komt ook iemand jou weer ophalen”. Na eerst met de grote baas gesproken te hebben, heeft hij tot nu toe elk jaar gezorgd dat er een collega van de buitendienst klaar stond om mij weg te brengen en weer op te halen. Ik ben hun daarvoor nog steeds erg dankbaar. Dit jaar was er voor de eerste keer een driebandtoernooi aan toegevoegd. Cees liet dit weten en direct zei ik al volmondig: “ja, daar wil ik wel aan meedoen!!!”. Ik was al een beetje aan het driebanden, want het libre ligt mij niet zo. Ik vind het maar een gepiel op de vierkante centimeter. Ik maak liever gebruik van het hele biljart. Dit komt ook door de Parkinson, waardoor ik de kleine stootjes niet goed kan maken. Na een gedegen oefenperiode was het eindelijk zover: op naar Nieuwegein!!

Daar kregen we te horen dat er een deelnemer was uitgevallen en dus nog maar met z’n drieën waren. Maar om dan 3 keer tegen elkaar te spelen, werd voor ons toch wel teveel. Vooral omdat je ook 2 keer achter elkaar moest spelen. Dus speelden we het 3 bandtoernooi alleen in de voormiddag. En de winnaar mocht dan meedoen met de halve finale Libre. En omdat ik alle partijen gewonnen had, was ik de gelukkige. Uiteindelijk werd ik daar derde en kreeg een beker mee naar huis. Ik moest nog wel uitleggen waarom ik geen beker had voor het driebanden, en wel voor de derde plaats libre, maar dat mocht de pret niet drukken. Ik hoop dat er volgend jaar meer 3-band spelers mee doen, om zodoende er een groter toernooi van te kunnen maken. Ik wil bij deze iedereen bedanken, die dit mogelijk maakt voor mij, om dit elk jaar weer mee te mogen maken. Groeten,

John van Schaijk Houdoe!

Graag wil ik me eventjes voorstellen……

Ik ben Albert Menheere, een rasechte Zeeuw, en woon samen met mijn vrouw in het mooie , culturele en meestal zonnige Middelburg. U weet het toch…Zeeland heeft de meeste zonuren ? Hopelijk levert dit verhaaltje van mij een bijdrage aan die personen met Parkinson , dat zij gaan bevestigen dat biljarten een duidelijke meerwaarde  geeft.

Allereerst, wil ik graag Ruud van der Horst, de oprichter en geestelijke vader van het toernooi, complimenteren voor zijn grote inzet, maar ook mijn waardering uitspreken dat hij de Stichting , bestuurlijk en gezond heeft achter gelaten.

Parkinson komt plotseling bij je inwonen….en dan ?

In 2013 kreeg ik te horen van mijn neuroloog, dat er een nieuwe huisgenoot permanent in mijn huis is komen wonen….Mister Parkinson. Je wordt dan wakker geschud uit het naïeve idee van mij kan niets overkomen. Ik was niet bestand tegen de gevolgen van een gestoorde aanmaak van dopamine in mijn grijze massa…..chronisch en progressief aldus de neuroloog. Je gaat dan relativeren en probeert ook te anticiperen. De eerste 4  jaar hadden wij best wel een goede relatie met Parkinson, maar daarna begonnen de cognitieve stoornissen waar je mee moet “dealen “. Multitasking is er niet meer bij, traagheid, apathie, kennis, inzicht, concentratie en wisselende stemmingen. Je voelt jezelf veranderen, zowel geestelijk als lichamelijk . Het meest pijnlijke is de “bodylanguage” van mensen die je ontmoet , en het incasseren van het gegeven dat je iets niet meer kan doen of kan betekenen voor je medemens. Mensen van buitenaf zien de buitenkant van jou, niet de binnenkant, ze moeten eens meer empathie tonen.  Piekeren probeer ik te vermijden, want bezig zijn is een goede zaak, maar wel met rustmomenten !  Biljarten is voor mij een belangrijk “werkwoord” geworden , zeker nu ik het nog kan. Echter , er zijn jammer genoeg ook lotgenoten die het biljarten vaarwel moeten zeggen, en hoe vullen die hun ontspanning en sociale contacten dan in ?

De biljartsport voor Parkinson……dat raakt je !

Ik weet nog goed, het was  in 2016 ,toen ik met mijn biljartmaatje Rob aan het toernooi deelnam. Wat ik daar zag…..enkel gemotiveerde lotgenoten, die in een gezellige , collegiale sfeer aan het biljarten waren. Sommigen werden zelfs staande gehouden door hun echtgenote. Dat zijn de “echte mensen  zei ik tegen Rob . Maar tegelijkertijd besefte ik ook  dat dit ook mogelijk mijn voorland zal zijn. Ik heb die dag met veel lotgenoten gesproken, ook met de echtgenotes. Een bijzondere ervaring, als je ziet hoe Mister Parkinson wordt overtroefd door de passie van de deelnemers. Vanaf dat moment heb ik diep respect gekregen voor deze doelgroep. Wij, lotgenoten, met al onze beperkingen kunnen gelukkig een beroep doen op diverse instanties, zoals Dagbehandeling Parkinson waar een multidisciplinair team je kan begeleiden . Je eigen echtgenoot die je mantelzorg geeft, Parkinson Café , lotgenoten contact, Parkinson verpleegkundige. Van groot belang is ook het signaleren van eigen beperkingen , maar ook het tonen van initiatieven die het algemeen belang dienen. Ook dit jaar zijn er weer ontzettend veel geraniums verkocht……..een verloren kans !

Was het maar zo, dat het lichtje gaat branden bij de diverse biljartverenigingen om mensen met een lichamelijke of geestelijke beperking de kans te geven om het biljartspel te beoefenen ( wat zij ooit vroeger deden) in verenigingsverband. Verpleeg en Verzorgingshuizen etc. hebben veelal een biljart staan, geef omwonenden ook de kans om samen met de bewoners/ patiënten het biljarten te beoefenen en evt. te begeleiden. Maak eens een praatje met de directie. Moet je wel veel moeite voor doen, maar het werkt. De aanhouder wint !

Met groeten, Albert Menheere.